Að dæma lifendur og dauða.

Ég get ekki að því gert en mér finnst alröng aðferðasfræði vera viðhöfð íí þessum skuldaskilum við bankana.  Fyrst koma bankarnir og stjórnendur þeirra öllu á hausinn. Síðan eru þeir settir í þá valdastöðu að dæma lifendur og dauða, eða allavega hverjir skulu lífi halda.  Núna  þarf sá aðili sem bankinn hefur komið í þessa aðstöðu að koma skríðandi til þessa almáttugs  og biðja náðasrsamlegast um smávægilega leiðréttingu, sem reiknuð er út á þeim forsendum að bankinn græði sem mest og fórnarlambið geti dregið fram lífið meðan verið er að blóðmjólka það.  Síðan má það deyja drottni sínum eða skulum við segja banka sínum.  Í raun finnst mér að það ætti að vera valdaklíka bankanna sem kæmi  skríðandi til þeirra sem þeir hafa komið í þessa aðstöðu og reyna að semja við þá um bætur en ekki öfugt.  Það ætti að vera þess sem ranglætið og þjófnaðurinn var  framinn á að fara fram á bætur en ekki öfugt.  Þetta yrðu sennilega óframkvæmanleg réttarhöld.  Því finnst mér að alþingi eigi þegar í stað að stöðva þessa endaleysu bankavaldsins og færa skuldir allra til þeirrar upphæðar sem var fyrir hrun og fólk hafði samið um. Og þó fyrr hefði verið. Ef einhverjir bankar ættu erfitt með þetta, geta þeir leitað til hluthafa sinna sem matað hafa krókinn. Ef ekki þá mega þeir bara fara á hausinn.  Farið hefur fé betra.

 

Lýsa yfir vanþóknun á háum afskriftum í bönkunum